We zijn er

Na een zeer warme nacht en door de klok van de kerk die ieder half uur sloeg niet zo geweldig geslapen. Vertrekken we om 7.45 uur op naar Santiago. De route gaat door een afwisselend groen landschap. op de hellingen hoogopgaande stammen van geurige eucalyptus bomen. sommigen zien er kaal en droog uit. Er volgen nog vele heuvels. De zon wil wel maar komt gelukkig niet sterk door. Dan opeens verschijnt de ” stad ” met de legendarische naam Santiago de compostella bezien vanaf de Monte del Gozo ( vreugdeberg of voor ons berg van blijdschap). We hebben het allemaal gehaald. op eigen kracht en veel doorzettingsvermogen. Er fietst nog een echtpaar uit Hasselt. Een klein dorpje bij Zwolle met ons mee. We hebben hen gisteren getroffen in Arzua. Sjany en Egbert. Zo rijden we nu met 8 Santiago binnen, even zoeken naar de juiste weg die bij de kathedraal uitkomt. Een en al toeristen kruisen onze weg, valt tegen na het vele landelijke fietsen wat we die 28 dagen hebben gedaan. We maken ” de” foto op het plein voor de kathedraal. Nemen afscheid van Karim die gaat kijken hoe hij weer terug in België kan geraken. Dan afhalen van het Compostelaat bij het pelgrimsbureau. Je staat in de rij net zoals op het postkantoor tot je aan de beurt bent. Je naam komt in het Latijns erop te staan.
We gaan niet de kathedraal in, dat doen we ‘ s middags nadat we eerst naar hotel Mexico zijn gegaan. Kijken hoe het gaat met het inleveren van de fiets ed.
‘ s Middags naar de kathedraal Jacobus omarmen en kaarsjes branden op veler verzoek. zijn wel allemaal elektrische kaarsjes. afhankelijk hoeveel geld je erin stopt vanaf € 1, -.

De volgers bedankt voor hun bemoedigende woorden.
Frans, Tonnie, Floris, They en Miets

Groet een vreemde elke dag en het wordt vanzelf een bekende.

nog 50 km tot Santiago

Jammer genoeg is hetgeen ik gister geschreven heb over onze laatste dag voordat we in Santiago aankomen verdwenen. Reden? We zijn nu in Arzua de laatste grotere plaats voor Santiago.
gisteren waren we uitgeblust en toen we hier arriveerde moesten we nog 64 trappen lopen voordat we op de kamer waren. we hadden pap in de benen. het was 38 graden. De hele nacht is het nog erg warm geweest en nu de laatste 50 km met nog verschillende klimmetjes voor de boeg willen we vroeg vertrekken. de foto ‘ s die They bij dit stukje zet, zeggen genoeg over de ontmoeting gisteren.

warm weer

De laatste 3 dagen hebben we warm weer, zodoende proberen we vroeger te vertrekken.
Zaterdag zijn we van El Burgo Ranero naar Astorga gegaan 110 km.Veel braakliggend land langs de route, met allerlei bloemen, onkruid, struiken, distels, en wild graan zonder korrel. Er lopen ook veel irrigatiekanalen door het land, velen zijn overwoekerd door onkruid en niet meer in gebruik.
Er staan platanen langs de weg die eens geplant zijn voor schaduw voor de wandelaars, die het in deze droge warme streek ook moeilijk hebben, net zoals wij en de boompjes.
Leon komen we binnen via een pad langs de rivier. Er staan allemaal tentjes, blijken van illegale zwarte bewoners te zijn, ze liggen staan en zitten overal. Triest om te zien. Geen plek om alleen door te gaan. In de kathedraal is een trouwpartij, we kunnen er niet vrij rondlopen en kijken. op het plein ervoor is een drukke groente en fruitmarkt. allemaal mensen met zo’n winkeltaskarretje. We zagen een man in een rolstoel, getrokken door 2 vrouwen met een leidsel en een man die nog duwde. Wat een mens over kan hebben voor een ander die ook zo’n tocht wil maken en het niet meer op eigen gelegenheid kan.
In Hospital de Orbigo over de historische brug en rivier de Rio Orbigo waar niet zoveel water door stroomt.In de lente kan hij breed worden, zodoende telt hij 18 stenen bogen, met onregelmatige vormen door de keien waaruit hij is opgetrokken.
’s Avonds eten we meestal het pelgrimsmenu voor €10,-. Het is een keuzemenu uit voor-hoofd-en nagerecht. Met brood, water en wijn. Het is wisselend van smaak, hoe het uitziet en opgediend wordt.

zondag 25 juni de 25e dag.
Van Astorga naar Villafranca del Bierzo. 80 km
Om 6 uur wakker door klepperende ooievaars en reeds vertrekkende wandelaars. wij vertrekken om 7.45 uur na een sober ontbijt, er was niet meer in het Hostal. Vandaag de klim van 870 naar 1510 mrt. Over de Irago pas. Castrillo de los Polvazares fietsen we door. Een voorbeeld van een dorp in deze streek. Smalle natuurstenen straten en woningen met vooruitstekende houten balkons die eigen zijn in dit gebied. We zijn blij als we dit dorp uitgehobbeld zijn.
In Rabanal op 1150 mtr hoogte eten we nog iets. Een brutale mus gaat er met een stuk croissant van door net als ik mijn foto toestel wil gaan pakken.
Van hieruit klimt de weg gestaag. Het berglandschap is kaler met struiken, bloeiende heide, kuif lavendel en vele andere bloemen. Gods natuur hierboven.
Het zweet prikt me in de ogen, mijn Alp d’ Huez vandaag. Niet opgeven, doorzetten en doorfietsen zoals zovelen met ons die vandaag deze route fietsen of wandelen. We horen opeens Limburgs praten achter ons, een echtpaar uit Haelen blijkt, we hadden hen wel al in Villafranca gezien ’s morgens bij vertrek. Karim had met hen gesproken daar ze dezelfde fiets hebben als hem een Koga. Fiets nog een stuk op met een Belgische man die vanuit Lourdes is vertrokken. Je komt nu meer dezelfde mensen tegen en je merkt hierdoor dat ze bijna allemaal hetzelfde aantal km per dag doen.
Dan doemt opeens “het” Cruz de Ferro op. Een simpel ijzeren kruis bovenop een boomstam.
Een indrukwekkende hoop stenen erom heen, briefjes, kledingstukken, foto’s, of andere persoonlijke voorwerpen. Het is een eeuwenoud monument op een markant punt van de route op 1500 mtr hoogte. Wij leggen allen onze meegebrachte steen, met of zonder tekst ergens neer, ieder met zijn eigen gedachte erbij. Het is er een drukte van belang, fietsers, wandelaars, bus toeristen.
Daarna gaan we zeer gecontroleerd omlaag over de Irago pas. Het wegdek is voorzien van een nieuwe steenlaag, en de steentjes vliegen ons om de oren. Het is een steile afdaling met schitterend uitzicht en vele scherpe bochten.
In El Acebo pauzeren we halverwege de afdaling. We nemen de pelgrimsmaaltijd, wel zonder wijn, bang dat we anders niet heelhuids onder komen en daarna niet meer kunnen fietsen.
In Ponferrada stoppen we nog bij de Tempeliersburcht, met zijn toegangsbrug en hoge kanteeltorens, we kunnen er jammer genoeg niet in.
Door de wijnstreek van El Bierzo, over een kleiachtige weg met een groep Spanjaarden erbij komen we in Villafranca het eindpunt van deze dag. zijn we afgedaald naar 510 mtr.

Maandag 25 juni naar Sarria in Galicië.
Veel wandelaars onderweg, met of zonder bagage, grote of kleine rugzak, alles in een kinderwagen of een zelfgemaakt karretje. We zien zelfs een echtpaar met hun kind in de kinderwagen de camino lopen. We vertrekken weer vroeg ivm de voorspelde warmte. Het is koud 14 graden. Het blousje kan nog goed aan, zeker in de schaduw van de bergen. Het eerste stuk is een 30 km lange klim naar Cebreiro op 1310 mtr. Met zijn grote overspanningen zien we regelmatig de nieuwe snelweg boven ons verschijnen. Het landschap verschilt sterk van de droge hoogvlaktes afgelopen dagen. Overal groen. Hier valt schijnbaar meer regen. Cebreiro een nietig dorp met keiachtig stenen huizen en een oud kerkje. Steek hier een noveenkaars aan bij Santa Maria la Real. Dat er zoveel soorten Maria’s zijn heb ik nooit geweten, in Spanje zijn er vele ieder met hun eigen geschiedenis.
Dan het hoogste punt vandaag Alto do Poio op 1335 mtr. Voor ons duwt een opa zijn kleindochter van 5 jaar mee naar boven. Er wordt voor haar geklapt als ze boven komt en natuurlijk vele foto’s gemaakt. Daarna een lange afdaling en nog een korte klim als we om 15 uur in Sarria zijn, eindpunt van deze warme dag. Het is een grotere plaats met nogal wat flatgebouwen.
Gisteren 24-6 was het feest van San Juan. Blijkt het hier vandaag gevierd te worden met een soort kermis en overal kramen. Vuurwerk en een concert. De VVV is ook dicht. We vinden zelf een pension en de eigenaresse regelt voor ons dat we ‘ s avonds worden opgehaald met een busje om te gaan eten in Barbadelo. De eigenaren van deze albergue en restaurant komen vaker in Nederland. Ze kopen er op de diverse zwarte markten in Beverwijk, Cuijk en met koninginnedag in Amsterdam en Utrecht spullen om hier in Spanje te verkopen.
Het Haelense echtpaar Jan en Nicole Roumen is ook van de partij met eten. We troffen hen op een terrasje.
Of het nu toeval is of niet, onze Belg Karim vertelt weer een of ander voorval. Daar is hij erg goed in en het klinkt ook allemaal.
” Iedereen zijn dag is uitgestippeld, je moet je hierover geen zorgen maken ” Met andere woorden we kunnen veel regelen, alleen de dag dat we moeten gaan van deze aardbol kunnen we meestal niet zelf bepalen.
Wil ik dit opschrijven, zie ik dat ik een schrijfblokje van onze 88 jarige moeder bij me heb, die 1 september 2011 plotseling gestorven is. zij had ook nog niet willen gaan. Er staat opgeschreven snijworst, appelsientje of goudappeltje 4 gratis.
Wat zou ze genoten hebben van onze belevenissen en gezegd hebben ” kinjer kiek good oet en rie verzichtig en kom good truuk.

Ooievaars

Met de wind in de rug en het zonnetje dat al schijnt, wel nog het blousje aan gaan we zessen verder. De eenzame Belg staat al te wachten. Is hij toch zijn helm vergeten in Hontanas. Fietst toch niet meer die 10 km terug. Dan maar zonder helm maar wel zijn doekje als hoofdbedekking. Zijn tent had hij al een dag eerder achter gelaten. In peleton fietsen we over saaie wegen. Ik peddel achter de mannen aan. Bijna geen enkel klimmetje vandaag. Om 11 uur al 48 km gefietst. In Carrion de los Condes op terras gesproken met 24 jarige Franse uit Bretange die vanuit Logrono is vertrokken. Vandaag neemt ze van hieruit de bus naar Leon. Daarna wil ze wel naar Santiago lopen. Woog 110 kg, een heel gewicht om mee te torsen.
In Sahagun is het 33 graden. We maken enkele foto’s en een Belgisch echtpaar spreekt ons aan. Zij doen de camino op hun manier met de camper. Ivm versleten knieen kunnen ze niet zoveel lopen. El Burgo Ranero in de provincie Leon is het eindpunt vandaag na 110 km.
Op de kerk een metershoog ooievaarsnest. De vernieuwde Albergue is opgetrokken uit leem en stro. Men noemt dit adobebouw, herkenbaar in deze streek, lemen woningen die ieder jaar moeten worden aangesmeerd om niet in verval te raken. We zien er in dit dorp velen.
Na het douchen maak ik nog een ommetje door het dorp. Op een bankje in de schaduw zitten 3 oudere vrouwtjes. Maken een plaatsje voor me vrij. Met handen en voeten gesproken dat ik op de fiets naar Santiago ga. Vragen ze solo? Als ik zeg met 4 hombre (mannen) lachen ze.
Na het eten met de mannen nog een ommetje gemaakt en gaan kijken waar Karim slaapt.
zit nu in het café van het hostal. Het is er druk. Voetbal op tv Duitsland-Griekenland. We krijgen nog kaas en brood bij ons biertje en sap.

Morgen weer verder met de Karim en zijn mooie verhalen.

paar dagen bij elkaar

we zijn op dit moment in Catrojeriz in de provincie Burgos. Het is donderdag 21 juni. nog 514 km naar Santiago.
in de tussentijd hebben we goed fiets weer gehad. soms zelfs te warm, gelukkig ook wat wind. Niet altijd even welkom dat tegen de wind infietsen.
Dinsdag om 7 uur regende het flink. de heren waren aan het bedenken of ze wel gingen fietsen. wij hadden afgesproken in Navarrete met Jean Pierre van de Bogaert om de champignonkwekerij waar hij technisch directeur is te gaan bezoeken. De heren besluiten om toch mee te gaan. Laat het toch de hele dag niet geregend hebben. In Los Arcos zit een ooievaar op het dak van de kerk. We zien hier meer ooievaars. Het gebied waar we nu doorfietsen staat op bijna ieder bewerkbaar stukje grond graan, soms met heel kort stro. in Viana bezoeken we de kerk Santa Maria, de stempel die we krijgen dat vertelt een mevr ons in het Spaans is meer dan 100 jaar oud. Ze vertelt nog veel meer waar we niets van begrijpen, wel dat onze prinses Máxima formidabel is. In Logrono de hoofdstad van de provincie Riogamaakt een Amerikaanse een foto van ons allen voor de 16 e eeuwse Santiago kerk. Het lijkt trouwens net een Amerikaanse invasie op de camino. Net voor Navarrete torent hoog boven ons een stier. Het kenmerk van de Rioja wijn. In het hekwerk langs de weg zijn allemaal kruisjes gevlochten van hout, of lint. Reden?
Om 16 uur worden we opgehaald. Jean Pierre verwelkomt ons met 2 kussen terwijl wij hem niet kennen. Is schijnbaar gewoonte in Spanje.

De champignonkwekerij is van de Ayecue group. We bekijken het composteren met alleen stro, kippenmest, gier en gips waarop ze goed telen. Het vullen van kisten, doorgroeicellen en later de oogstlijn, zowel voor de versmarkt als ook plukken voor conserven. Men plukt met en zonder voetjes. ’s Avonds in Logrono tapas eten. Daar hadden we niet genoeg aan, we hadden vanaf 14 uur niets meer gegeten. Na 21 uur nog naar de wok Chinees en They blij. Als we terug komen in Navarrete denken we dat we weten waar onze Pelgrinando, overnachtingsplek is. We kunnen het niet meer vinden in die smalle straatjes die allemaal op elkaar lijken. Gelukkig had ik de sleutel met naam op, een oudere mevrouw gevraagd die we natuurlijk niet verstonden. Is die met ons mee gelopen. Staan we voor de deur, past de sleutel niet. Bellen, boven vanuit een raam wordt geroepen en de eigenaar komt de deur openen. hij dacht dat iedereen thuis was. De 3 heren waren al aan het slapen.
woensdag 20/6 Er wordt slecht weer voorspeld. De regen kleding voor het snel pakken in de tassen. Geen regen gehad, zelfs warm en we fietsen ons warm.
In Santo Domingo de la Calzada bezoeken we de cathedraal. binnen bevind zich de gebeeldhouwde graftombe van Sto.Domingo en houden een levende kip en haan in een hok een van de meest legendarische vertellingen langs de camino in ere. Als herinnering aan het wonder van het onterecht hangen van een pelgrim. Het is een lange warme weg die we gaan richting Belorado. In de buurt van Leiva kleinschalige tuinbouw, erwten, aardappels en een klaproosachtige bloem voor maanzaad. Bij Cerozo de Riotiron ( namen om niet te kunnen onthouden zoals zovelen op de weg die we tegen komen )zien we een verzameling langgerekte ruïnes waar in de buurt afgravingen plaatsvinden tbv. De cementindustrie.
We zijn nu in de provincie Burgos beland. hier toont het land allemaal groener dan in Rioja.
Na 87 km arriveren we om 16.45 uur in Villa Franca Montes de Oca, de laatste 12 km langs de drukke N 120 de weg naar Burgos. De vrachtwagens in colonnes razen ons voorbij.
Het hotel waar we verblijven met een Albergue is vroeger al een hospital geweest voor opvang van pelgrims en is in 2009 gerenoveerd. Voor €12,- hebben we ’s Avonds een pelgrimsmaaltijd. De receptioniste, later ook serveerster in het restaurant vraagt of ik mij niet de Queen of THE group voel? Na ons wandelingetje zien we nog 2 pauwen op het dak van ons onderkomen en 2 ganzen als bewakers.

donderdag 21/6 niet gedacht en toch zover gekomen.
Is het vandaag de dag des oordeels? Blijven we achter in Burgos of fietsen we samen met de heren verder? Daar we waarschijnlijk een week te vroeg in Santiago zullen zijn als we zo door fietsen.
vinden we zelf de route, onderdak, fietsen zonder windvanger En kopman Frans, Floris de navigator en regulateur en Tonnie de km vreter, die altijd net nog wat meer km wil fietsen. Wat meestal ook wel lukt. Is toch wel gezellig zo samen.
We vervolgen de route nu toch niet over de drukke N 120 wordt ons afgeraden in het hotel, veel te gevaarlijk. We kiezen voor de veilige route over het authentieke stuk onverharde camino voor wandelaars naar San Juan de Ortega op 1130 meter hoogte. Dat hebben we geweten. De eerste 2 km is het fiets met tassen en onszelf te voet omhoog zeulen. zodra we kunne fietsen is het net alsof we over de Strabrechtse heide fietsen met bloeiende heide en andere bloemen. We passeren veel wandelaars op dit traject. Het is een verlate, bosrijke en heuvelachtige streek met veel stenen op het pad. Het ruikt wel lekker naar vers dennenhout. In de verte weer vele windmolens.
Tonnie zegt als we hier zo lopen en proberen te fietsen ” hadden we maar”. Dat is achteraf makkelijk gezegd. Als de zon niet geschenen had zou het fris zijn hier boven met al die wind. Floris komt nog ten val op een steenachtig stijgend stuk weg. Beetje geschaafd en het spiegeltje op de fiets heeft het begeven. voor de rest hebben de tassen de val een beetje gebroken.
Om. 12 uur in Burgos na 42 km een terrasje nemen en wat eten. We bezoeken de naast de kathedraal gelegen San Nicolas kerk die rijk voorzien is van beeldhouwkunst. Krijgen er nog een stempel zodat ons pelgrimspaspoort al vol is met diverse stempels. We gaan verkeerd de stad uit en met de navigatie van They komen we weer op de route. Onderweg nog een verdwaalde Belg uit Gent, Karim tegen gekomen die ook aanhaakt. ik is 16 dagen alleen op weg. Was bijna zover vertelt hij dat hij in zichzelf aan het praten ging vooral bij die vele klimmingen. Hij zou deze tocht met een vriend maken, die is een maand geleden gestorven. nu fiets hij ter nagedachtenis.
In Hontanas een stil dorpje waar de wandelaars ook doorkomen haakt hij af. zoekt daar onderkomen. Hij had al meer dan 120 km gefietst. wij fietsen nog naar Castrojeriz. Bekijken eerst nog de overblijfselen van de vroegere abdij van San Anton uit de 12 e – 14 e eeuw. De weg loopt onder de bogen door. In Castrojeriz staat een mooi beeld van St. Jacob als pelgrim. Het dorp bestaat uit veel verweerde huizen. Om 18.15 uur zijn we er na 101 km fietsen.

Vervolg maandag 18 juni dag 19

Van Roncesvallis nog 790 km naar Santiago zien we op een bord staan. we gaan ervoor. Via Campanas naar Puente la Reina, dit is een geweldig stuk makkelijk fietsen, bijna in z’n geheel bergaf. hierna volgen nog wat klimmetjes tot Estella en in Iguizo na 98 km stoppen we.
De graanoogst is in dit gebied al begonnen, er zijn veel wijngaarden en olijfbomen. Er ligt een stuwmeer dat verbonden is met een irrigatiekanaal. Je ziet overal beregeningspijpen met hoge sproeiers in het land staan, zelfs tussen de maïs en het graan. De grond ziet roodachtig met veel stenen. Een aspergeveld is al afgeploegd. In Puente la Reina bezoeken we de Jacobuskerk. Er staat een uitgesneden beeld van St. Jacob als pelgrim met staf. Je kunt er voor 20 cent een elektrisch lampje laten branden ipv een kaars.
Boven op verschillende bergkammen windmolens tientallen op een rij. Brem, die hier nog volop bloeit kleurt onze weg. Hij is veel groter van bloem als in Nederland.
In Monasterio de Irache ligt een van de oudste kloosters van Navarra. Jammer voor ons op maandag gesloten, dus geen stempel. Wel gaan we ter compensatie achter een groot wijnbedrijf gratis wijn en water tappen.

Op naar Spanje

Het is nu maandagmorgen 18 juni. We wachten tot we kunnen ontbijten. Buiten is het mistig en het miezert een beetje. Achter een houten bureau zit ik op een krukje. Het is de enige plaats waar je hier in dit Hostal op dit moment internet hebt. Er komen al direct mensen met vragen. Is schijnbaar een soort balie.
gisteren zijn we van Frankrijk naar Spanje gefietst. We hebben de Alternatieve Navarra route gekozen. Die zou minder zwaar zijn!!! Dat hebben we geweten. 25 km klimmen van 180 naar 1150 mrt. Hebben hier 3 uur over gedaan. We zijn beland in Roncesvalles, het is hier net als in St. Jean pied de Porte een verzamelplaats van pelgrims. Onderweg naar St. Jean fietst ons nog een man uit Meijel achterop, Had Graat. hij doet de 100 cols route die 4000 km lang is. De heren hebben hier van gehoord. De streek waar we door gekomen zijn is een echte schapen en geitenstreek overal zie je kuddes die regelmatig met hun herder de weg oversteken. En natuurlijk reclames overal voor de kaas. We hebben de Col d’ Osquich gehad. We zagen hier erg tegenop.” Men lijdt het meest van het lijden dat men vreest zegt men weleens.De vogels fluiten en het is net of ze zeggen vite, vite, snel, sneller, ze kunnen me iets en They met z’n mooie foto’s eveneens om daar voor te stoppen.
De klim die we daarna hebben genomen heet de Puorta de Ibenata. Degene die hier bekend zijn weten hoe die is met al zijn haarspeldbochten, motoren en auto’s die langs je razen.Er komt geen enkele fietser voorbij. We gaan eten dus stop met het verslag.

Pyreneeën in zicht

Van Maubourget naar l’Hopital-St.Blaise 108 km. Zaterdag 16 juni
Eerst in de supermarkt, brood, kaas, yoghurt en fruit halen. zien we champignons van Banken voor
€ 7,- de kg. Het is vandaag zonnig warm en we hebben de hele dag de blik op de Pyreneeën.
Het valt op dat bijna ieder huis in Frankrijk ommuurt is met een heg, haag, muurtje of hekwerk in allerlei soorten en maten. Bij een oude boerderij, kippen op de mesthoop scharrelend en een koe in de stal, met een oude M.F tractor erbij. Op veel plaatsen zijn de boeren aan het hooien. Over een maand zal het zicht minder worden voor wandelaars en fietsers door de maïs die hier meer dan genoeg staat. Het graan is al aan het afrijpen. Bij het Lac du Gabas korte pauze met een prachtige blik op de omgeving. Vanaf Nay zouden we naar Lourdes kunnen afbuigen. Daar trekt men niet aan voelen niets voor de vrome commercie in de bedevaartplaats. We komen Oleron St. Marie binnen over de Rivier de Gave die ook naar Lourdes gaat en waar veel mensen water uit putten om mee naar huis te nemen. In een wei allemaal hopen. Zeggen de heren dat heeft die mol, koe!!! Mooi gedaan zo op een rij en dezelfde afstand ertussen. Kijk eens goed, het zijn mesthoopjes, toen zagen ze het ook. komen we in Oleron langs een fietszaak en wat zien we Ortlieb fietstassen, fietswinkel in Mierlo gebeld, bestelling geannuleerd, was geen probleem. Tassen gekocht en ipv korting, daar de marge niet groot was, spinnen geregeld. Wat waren Tonnie en Frans blij met hun tassen. They ze op de fiets op naar l ‘Hopital St. Blaise. Overnachten in een Gite met 4 stapelbedden. Er zijn al 3 wandelaars uit Italië. Het ontbijt voor
€1.50 komt uit een automaat. Frans en Tonnie maken hun tassen fietsklaar en Frans legt samen met They nog een nieuwe achterband op. Het is een dorpje van niets, paar huizen een kerk, Marie(gemeentehuis) en deze Gite. Gelukkig voor ons ook een restaurant waar we ’s avonds goed eten. Frans mag boven in het stapelbed daar Tonnie hoogtevrees heeft!!!!

4dagen verder

Het is nu vrijdagavond 15 juni 20.30 uur. we hebben net gegeten in de gite waar we vannacht verblijven in Maubourget. Het is van hieruit nog ongeveer 90 km naar Oloron Ste. Marie. De heren gaan een ommetje maken dat ik al heb gemaakt toen zij lagen te slapen. Heb ik nu even het rijk voor mij alleen. We liggen met z’n vijven op een kamer waar 7 bedden staan. We werden heel hartelijk ontvangen door de vrouw des huizes met 3 kussen. Ze zijn 5 jaar geleden vanuit Bordeaux naar hier verhuist omdat hun dochter een kindje had gekregen dat te vroeg geboren was en een slokdarm afwijking had. Zij hebben toen dit huis gekocht een vroegere apotheek die niet meer goed draaide omdat de hoofdweg die er eerst langs lag verlegd is. nu bieden ze ook onderdak aan pelgrims. Ze zijn 83 en 77 jaar oud. Dit leven bevalt hen prima.

Voor ik het vergeet, dank namens allen voor de leuke reacties en bemoedigende berichten.
Het is niet altijd even gemakkelijk. Het is zwaarder dan ik gedacht had. Gaat het wat moeilijk denk ik maar don’t give up, of ik tel van 1 tot 100 dan zijn de gedachten even afgeleid.
Wat hebben we nog meegemaakt en gezien in die 4 dagen?
uitgestrekt prachtig landschap, zowel over de kam van een heuvelrug als door dalen. Soms slecht steenachtig wegdek, met veel modder op na weer een heftige regenbui. Je bent dan helemaal door elkaar getrild. In de laagtes zien we vaak waterbassins, of dit opvangwater vanuit de heuvels is, of bronnen van waaruit beregend kan worden of als drinkplek voor het vee, ik weet het niet.
We hebben in Brive – la – Gaillarde dinsdag 12 juni nog een poging gewaagd een fietsenwinkel te vinden voor Ortlieb tassen. De heren zijn het gefrot met hun kleren in de moeilijke achterassen moe.
Meer dan een uur heeft dit gekost en nog niets. Verspilde tijd zegt Tonnie achteraf. Gisteren donderdag 14 juni heeft hij het geregeld met een fietszaak in Mierlo en Soetens transport in Vessem, die halen de tassen op, nemen die mee naar Santiago, geven ze af in hotel Mexico waar wij onze fietsen inleveren voor transport naar Nederland. Dan hebben ze goede tassen als ze terug naar Nederland fietsen. Dinsdag hebben we nog een fikse onweersbui gehad. We waren net op een plaats waar een lege feesttent stond met het doek even open. De heren natuurlijk hun fiets erin. They rust nog uit op de planken vloer. Het heeft zo moeten zijn dat wij net op tijd op die plaats waren. Het leven bestaat vaak uit toevalligheden en dit is er een van. In Turenne komen we na een zeer steile klim in de 1-1 uit op een geweldig pleintje van dit vestingstadje. Prachtig gelegen op een hoge rotsheuvel in het landschap. Spreekt ons een Nederlands echtpaar aan, die zien natuurlijk aan ons Nederland bloeit fiets shirt dat wij uit Nederland komen. Vinden het geweldig die prestatie.
Op de top van de heuvel staan de resten van wat eens een kasteel is geweest. Dat wij daar zeker niet heen lopen na deze klim.
Woensdag 13 juni zijn we door Rocamadour gekomen. We zagen hiervoor veel notenboomgaarden. Het stadje ligt boven elkaar tegen en half in de rotswanden gebouwd. Het is zeer mooi maar de straatjes zijn bevolkt met winkeltjes en mensen à la Valkenburg. We kijken er wat rond en halen nog een stempel voor in het pelgrimspaspoort. Deze stempel is zo groot dat hij 4 vakjes nodig heeft. Na Rocamadour krijgen we 3 klimmen naar 237-336-425 meter hoogte. Langs de weg steeds meer stenen muurtjes begroeid met van alles en nog wat. Ook zie je hier bloeiende tijm zo langs de weg in het gras staan.
Gisteren en vandaag hebben we warm weer gehad, is ook niet alles. Tussen de 28 en 31 graden.
We hebben overnacht in Cahors een grotere stad. Voor we ’s Morgens de stad weer uit waren, waren we bijna anderhalf uur verder. We wilden foto’s maken op de Pont Valentre met zijn 3 torens en poorten op de bogen. Is schijnbaar een van de mooiste vesting bruggen van Europa. Volgens een legende lag de bouw een tijd stil vanwege problemen. Met behulp van de duivel kon de Port Valentre veder worden gebouwd, als de bouwheer na voltooiing zijn ziel zou afstaan. Deze redde met een slimmigheidje zijn ziel door de laatste steen op de middelste toren
( le tour du diable) achterwege te laten. Met andere woorden deze brug is nooit compleet afgebouwd op die steen na. Op deze plek is een duiveltje zichtbaar.
Het landschap na Cahors ziet wat schraler uit, het is soms net of je door de duinen fietst met z’n heuveltjes en struiken. De zonnebloemen staan er op vele plekken niet goed bij. We zien ook meloenenteelt onder plastic tunneltjes. Fruitboomgaarden met hagelnetten op. Het lijkt dat de fruitbomen hier meer bladeren hebben. Ook vele waterpompen langs de weg allen met een watermeter. In Moissac pauzeren we, daar is een fietswinkel. They heeft iets aan de versnellingen. De zaak sluit net en om 14.30 uur is hij als eerste aan de beurt. We gaan in het tegenover liggend café waar alleen maar mannen zijn. Is dit een gok café, waar via een computer op paarden gewed kan worden. Daar we niet weten hoe lang de reparatie kan duren fietsen de Geldropse heren verder. Het zal ervan afhangen of we ze nog tegen komen op de verder reis. We hebben ze dezelfde dag nog ingehaald. De reparatie heeft niet geholpen en They moet zich behelpen met zijn versnellingen en opletten met schakelen. Gisteren en vandaag hebben we menig litertje water gedronken. Het laatste stuk net voor Maubourget zien we links voor ons de Pyreneeën opdoemen.

Morgen zaterdag 16 juni op naar Oloron St. Marie

Pelgrimeren in een kasteel!!!

Van St.Leonard de No blat naar Lagrauliere 79 km maandag 11 juni.

Het ziet grijs als we vertrekken. Bezoeken de bakker en halen fruit en drinken.
Het is jasje aan- uit weer en op het laatst van de tocht nog een flink onweer.
Kletsnat arriveren we rond 17 uur bij Domaine Bellefond, is dit een landgoed met een echt kasteeltje op, buiten staat een Jaguar. Waar zijn we hier? Het zijn grootse oude kamers met houten vloeren en open haarden in.In de badkamer staat een badkuip op pootjes. Het bad voelt “stroef” aan. We maken er gebruik van, is lekker warm na al die regen en wassen in het badwater nog wat kleren uit. Beneden is een zeer grote keuken er lopen twee honden rond. Een grote en zo’n klein keffertje met een jurkje aan. Trixie, echt een naam voor dit hondje.
Langs de route veel blaffende honden. Lijkt me voor wandelaars nog erger dan voor ons. Ze zitten gelukkig meestal achter een hek.
Vanmorgen na 6 km op de route te zijn komen we 2 Franse wandelaars tegen met hun ezel. Ze zijn op weg naar Oloron-Ste.Marie. Net op die plaats zien we de Dolmen van Pouyol. Keien op elkaar gestapeld, een soort hunnebed. Pre historisch stenen graf.
Vele slakken op de weg leggen het loodje met dit regenweer.
Het graan staat er overal goed bij. Betekent dit zakkende stro prijzen dit jaar voor de champignonteelt?
Na 70 km begint het flink te regenen en onweer hangt boven ons. We schuilen in een boerenschuur. De oudere boer komt nog even kijken en vind het prima. Er staat een oude Masey Ferguson tractor en veel werktuigen, het is een mooi rommeltje. Na de ergste bui gaan we toch verder. We hebben onderkomen telefonisch geregeld. Achteraf is het dit kasteeltje, gerund door grootmoeder en kleinkind uit Pennsylvania. Ze hebben dit vorig jaar gekocht van een Nederlandse mevrouw, die naam staat nog in het route boekje. Mevrouw had zich altijd al een kasteeltje gewenst. Ze is griffier geweest in de rechtbank en heeft nu nog een vertaalbureau. Een hondje had ze ook altijd willen hebben, mocht niet van haar man. Nu is het dan ook haar ex man. De Jaguar heeft ze ook mee gebracht uit Amerika.
Frans vind het allemaal ” shake” (geweldig). Buiten valt de regen loodrecht in bakken naar beneden. Hij eet als vegetarier lekker eend. Wij delen nog samen een overgebleven poot, daar Tonnie die niet eet. Een aperitief en wijntje bij het eten doet ons weer naar bed verlangen na een inspannende dag.
Zie http://www.chateau-bellefond.com dan zien jullie ons onderkomen van vannacht. wij hebben kamer Albert en de heren Josephine.